700

سر خیابون پیاده میشم، دوتا کوچه طی میکنم تا برسم خونه، محله ما پیرمرد پیرزن زیادی نداره، تابستون بچه های زیادی تو خیابون ولو بودن الان سرگرم مدرسه ان، یه چیز جالب اینکه همدیگه رو با اسم و فامیل صدا میزنن. عادت کردم به همه اشون سلام بدم، قبل اینکه سلام بدن سلام میدم. حتی امیرحسین تُپُلشون بهم گفته دوستم داره. یه بار حالم خوب نبود رفتم نیم ساعت مهد اداره استراحت کنم، باران و آیهان و مهیار سر اینکه کدوم بیشتر عاشقم هستن زدن به تیپ و تار هم. متوجه شدین چقدر دوست داشتنی ام یا بیشتر توضیح بدم؟!.. همون اندازه که ارتباط گرفتن با آدمای دوست نداشتنی سختمه، معاشرت با آدمای دوست داشتنی رو عاشقم. تشکر میکنم و در ماشین رو میبندم، آهنگ پلی میکنم و هندزفری رو زیر مقعنه مرتب میکنم، دم در خونه اشون میبنمش صدای آهنگ رو میبندم، بهم سلام میدیم، میگه: زمان از اینجا رد شدنت رو یاد گرفتم، هرروز تصمیم میگیرم دعوتت کنم بیای یکم گپ بزنیم ولی هربار خجالت میکشم، میگه: میشه بیای توی حیاط بشینیم؟! بله رو میگم و زنگ میزنم به مامان و میگم: دیر میام، داریم با لعیا حرف میزنیم. شهر و محله بقدری کوچک هست که همه همو بشناسن. بنظرم دورهمی دو نفره جالبی بود، از نحوه دعوت شدنم تا اندازه راحتی من. دوستام بهم میگن: تو رهاتر، شیطون تر، ساده تر و دیوونه تر از مایی. تله پاتی عاطفه و فاطمه سر من بود، فاطمه براش نوشت: بشرطی دعوتت میکنم که پری هم بیاد، عاطفه همزمان براش نوشت: بشرطی میام که پری هم بیاد. یکبار تجربه دورهمی دو نفره عصرونه با فاطی رو تو خونه اش داشتم، اینبار سه نفری عصر و شب رو با هم بودیم، سه نفری که یه زمانی فسقل بودیم، سه نفری که تو پیش دبستانی هم رو شناختیم، سه نفری که چند سال همکلاس بودیم، منو فاطی هم رفیق بودیم هم رقیب. حالا سه تا آدم بزرگ بودیم که میخواستیم دوستانه خوش بگذرونیم. من از همونام که بجای دنبال بهونه بودن برا غصه خوردن هر لحظه پی کشف بهونه ای برا شاد بودنم. 

# شادی های آروم ....